ارزیابی تأثیر برنامه آموزشی سواد سلامت به کارکنان بهداشتی بر ارتقای خودکارامدی بیماران دارای بیماری مزمن

مقدمه: سواد سلامت، میزان ظرفیت هر فرد برای کسب، تفسیر و درک اطلاعات اولیه از خدمات سلامتی برای اخذ تصمیم گیری مناسب می باشد. این مطالعه، با هدف تعیین تأثیر برنامه آموزش سواد سلامت ارتباطی به کارکنان مراکز بهداشتی- درمانی بر ارتقای خودکارامدی بیماران دارای بیماری مزمن در شهر مشهد اجرا شد. روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه تجربی از نوع مداخله قبل و بعد شاهددار تصادفی شده بود که بر روی 240 نفر از بیماران دارای بیماری مزمن به روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انجام گردید. مداخله آموزشی مبتنی بر سواد سلامت بر اساس چهار مهارت ارتباط گفتاری، نوشتاری، توانمندسازی و بهبود سیستم های حمایتی، طراحی و طی سه جلسه بحث گروهی متمرکز و یک کارگاه آموزشی برای 12 نفر از کارکنان بهداشتی (پزشک، پرستار،کارشناس تغذیه و بیماری ها) درگروه آزمون انجام شد. ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسش نامه ارزیابی سواد سلامت، مراقبت اولیه در بزرگسالان و خودکارامدی در بیماری مزمن بود. داده ها با استفاده از نرم افزار spss و آزمون های t، anova و 2 χ با در نظر گرفتن سطح معنی داری کمتر از 5 درصد تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: بیماران در دو گروه از نظر متغیرهای فردی با یکدیگر تفاوت معنی داری نداشتند (063/ = p) . بعد از مداخله، تفاوت آماری معنی دار در میانگین سواد سلامت کارکنان (007/0 = p)، سواد سلامت بیماران (001/0 > p) و خودکارامدی بیماران (003/0 = p) در گروه مداخله مشاهده گردید. نتیجه گیری: مداخلات آموزشی جهت ارتقای سواد سلامت ارتباطی کارکنان بهداشتی در گروه مداخله در ارتقای خودکارامدی بیماران در مقایسه با آموزش های رایج در مراکز بهداشتی- درمانی، مؤثرتر می باشد.